ناراحتی حالی است که اگر چندین بار تکرار شود ، ممکن است که هر کسی را به هم بریزد . اما نشاط بسیار فصیح تر و مثمر ثمر تر است ، به خصوص وقتی کسی تلاش می کند که زندگیش را بهتر کند .
شنبه ، در برنابئو ، کریستیانو کسی بود که دوستش داریم . بازیکنی که یک تنه بازیها را تعیین می کند . مردی خندان که خوشحال می شود که مردم را خوشحال کند و همه تحسینش کنند . این راه بدست آوردن دل هواداران و حضور در صفحه اول روزنامه هاست .
اما با همه این ها ما امسال کریستیانویی را ندیدند که با خوشحالی بی حد و حصر در روز 6 ژولای 2009 در حالی که میکروفون به دست داشت در برنابئو با سرخوشی گفت :" یک ، دو ، سه ، ... زنده باد رئال . "
اما به هر صورت هر لبخند کریستیانو می تواند به معنی نزدیک شدن به تمدید قراردادش باشد و تردیدها را در مورد ابرهایی که آینده اش در رئال را کدر جلوه می دهند ، از بین می برند . اما هر هر حرکت ناراحتی و نارضایتی ، به خارجی ها (شاید پاریسی ها) امید می دهد . می گویند که وقتی چمن بلند تر شود ، سبز تر می شود و شاید گاهی هم مرغ همسایه غاز به نظر برسد اما بعید است که کریستیانو بتواند زمینی بهتر از چمن برنابئو پیدا کند .
ارسال نظر برای این مطلب
درباره ما
اطلاعات کاربری
نویسندگان
لینک دوستان
آرشیو
نظرسنجی
فقط ؟
نظرتون در مورد وبلاگ؟
طرفدارکدام تیم هستید؟
پیوندهای روزانه
آمار سایت