یکی از هنرهای بارز مورینیو در عرصه مربیگریش ، مسئله روانشناسی اوست که شاید بخش اعظمی از موفقیتش به خاطر توانایی هایش در شناخت ذهن افراد باشد .
برای پیدا کردن یک نمونه بزرگ ، می توان روندی را بررسی کرد که رئال مادرید از شکست 5-0 در نیوکمپ عبور کرد و تبدیل به یکی از کابوسهای بزرگ بارسلونا در این روزها شد و کاری کرد که پپ تا بیشتر از این پودر نشده ، دمش را بگذارد روی کولش و فرار کند .
ترکیب شکست 5-0 تقریبا همین ترکیبی بود که در بازی اخیر در برنابئو مورد استفاده قرار گرفت و اگر مهاجمان رئال دقت کردند ، می شد همان نتیجه 5-0 این بار در مورد بارسلونا تکرار شود . تنها تغییرات مربوط به کنار رفتن کاروالیو و نیمکت نشینی بنزما و استفاده از آربلوا و هیگوائین بودند ، پس نمی توان این تغییر را ربط چندانی به مسائل فنی داد .
بزرگترین مسئله ای که مورینیو باید با آن دست و پنجه می کرد ، آمادگی روانی بازیکنانش برای بازی با بارسا بود . پس از شاهکار خوانده راموس با شکست 2-6 و بزدلی های پلگرینی که در الکلاسیکوها ، رئال را یک تیم " از پیش یازنده " ساخته بودند ، مورینیو کار سختی داشت تا روحیه را به تیمی تزریق کند که بدنه اصلیش آن ناکامی ها را در ذهن داشتند .
اولین اقدامی که مورینیو صورت داد ، بردن په په به خط هافبک بود . این کار باعث می شد که تیم حس کند که در میانه زمین صاحب " یک غول مهربان " است . این دلگرمی موجب می شد که هم بازیکنانی که در خط دفاع بودند ، خیالشان راحت تر باشد و از نظر ذهنی تمرکز بیشتری داشته باشند و هم آنهایی که در خط حمله بودند ، با استرس کمتری بازی کنند . این حربه جواب داد و پس از طلسم سه ساله ، بالاخره سپیدها جام بردند .
اخراج په په توسط اشتارک تا حدودی به نفع مورینیو شد چرا که به ناچار ، ترکیب بازی برگشت در نیوکمپ را جسورانه تر چید و پس از تساوی یک بر یک که شاید حق رئال می توانست برد هم باشد ، بازیکنان رئال فهمیدند که "بدون په په " هم حریف بارسا می شوند .
تقابل بعدی دو تیم در سوپرکاپ بود . رئال شجاعانه تر از همیشه مقابل بارسا بازی می کرد اما عدم تمرکز روانی به خصوص در عناصر هجومی مانع از آن شد که رئال به این جام برسد . در این نبرد رفت و برگشتی هم مسائل روانی خیلی مهم بودند چرا که بازیکنان رئال با این اندیشه به تقابل بارسا رفتند که ستارگان اصلیشان نظیر مسی ، آلوس و الکسیس در کوپا آمریکا بوده اند و همین بار روانی را به سود رئال می کرد .
در حالی که روند رو به شد تیم مورینیو گواهی می داد که در تقابل بعدی رئال - بارسا (دور رفت لالیگا ، برنابئو) ، کفه ترازو به نفع سپیدها باشد اما این بار به نظر می رسید که رئال مادرید "بازی روانی " را باخت . رئال در سی دقیقه پایانی آن بازی ، یک تیم "نیمه جان " بود که حال خودش را هم نداشت و در مقابل بارسایی که یک گل کاملا شانسی توسط ژاوی زده بود ، نقش " بازنده بودن " را پذیرفته بود .
مورینیو که می دانست مشکل از مسائل روانی بازیکنانش است . در بازی رفت مرحله یک چهارم کوپا ، رو به تاکتیک قدیمی خود آورد و در تیمش هفت عنصر کاملا تدافعی قرار داد که این بار تیرش به سنگ خورد و رئال مادرید باز هم شکست خورد .
در بازی برگشت ، رئال چیزی برای از دست دادن نداشت و به همین علت " بار روانی " حس نمی کرد و همین باعث شد که به خصوص در 45 دقیقه دوم و پس از آن که دو گل عقب افتاد ، "مردانه تر " از همیشه در نیوکمپ بازی کند ، طوری که انگار بازی " مرگ یا زندگی " است . همین باعث شد که بهترین بازی سالهای اخیرش را مقابل بارسا داشته باشد و با این که به مرحله نیمه نهایی نرفت اما همان بازی بود که زمینه ساز دو پیروزی بعدی مقابل بارسا شد .
مورینیو به تیمش قبولانده بود که بارسا آن قدر ها هم که در خیالاتشان پرورانده بودند ، "آسمانی " نیست و تیمی شکستنی است . این گونه بود که رئال در بازی برگشت لالیگا در نیوکمپ حتی در زمانی که نتیجه 1-1 شد هم خود را "بازنده " ندانست و خیلی زود نتیجه را جبران کرد تا صاحب لالیگای رکورد ها شود .
این روانشناسی خاص مورینیو را می توان در آخرین بازی در نیوکمپ هم مشاهده کرد . زمانی که دی ماریا حتی در زمانی که تیمش 3-1 عقب است هم جنگندگی خود را از دست نمی دهد و با سماجت خاصش ، توپ را از والدس می گیرد و وارد دروازه می کند تا مسیر سوپرکاپ را آسان کند .
مورینیو در ادامه روند روانشناسی خود ، پیش از بازی گفته بود که سوپرکاپ جامی " کم اهمیت " است ، حرفی که بارسایی ها پس از زانو زدن در برنابئو ، تیتر روزنامه هایشان کردند تا کمی دردشان را تسلی بخشند هر چند که این دردها به این سادگی ها التیام پیدا نمی کنند !
حالا و در فاصله کمتر از یک ماه تا ششمین الکلاسیکوی سال 2012 ، رئال از نظر روحی کاملا آماده بازی در نیوکمپ است و فقط و فقط به سه امتیاز این بازی فکر می کند تا فاصله پنج امتیازی فعلی با بارسا را کاهش دهد و بی تردید بازیکنان رئال کمتر از همیشه در مورد حریف ، هراس به دل راه می دهند و اگر مهاجمی نظیر هیگوائین دروازه والدس را همچون بقیه دروازه ها ببیند ، پنج ، شش تایی شدن تیم تیتو دور از دسترس نخواهد بود.

خاویر پاستوره ، هافبک پاریسن ژرمن گفت که الگویش کاکاست و در زمان پیشرفتش او را دنبال می کرده است .
وی در مصاحبه با سایت پاریسن ژرمن گفت :" کاکا در کودکی الگوی من بود . بازی او را همیشه دنبال می کردم و سعی می کردم که از او چیزی یاد بگیرم . "

در این چند روز بحث های زیادی بین طرفدارای مادرید پیش اومد اولا بگم از نظر من همه ما مادریدیستا هستیم چه طرفدار رونالدو چه کاسیاس چه اوزیل و... ولی می خواستم بگم ماها که سن بیشتری داریم 2 تا پیرهن بیشتر پاره کردیم ( 4 تا لالیگا بیشتری از شما دیدیم) (شما جوون ترا خواهشا ناراحت نشید) ما دیدیم وقتی کاپیتان فیگو بارسارو به مقصد رقیب دیرینه ترک کرد مادیدیم وقتی نستا اسطوره لاتزیو رفت میلان ما دیدیم وقتی کاپیتان هاشمی نصب در عرض یک روز از قرمز شد آبی قیافه طرفدارای پرسپولیس و بارسا هیچ وقت یادمون نمی ره بارها بازکنا قلبمونو شکستن نمونش تو رئال روبینیو بود ما دیدیم وقتی یونتوس می ره دسته دو بیشتر بازیکناش می رن ما دیدیم وقتی تیمی به مشکل مالی می خوره و نمی تونه حقوقای هنگفت بده بازیکناش ترکش می کنن و فقط متعصبا می مونن از این موارد خیلی زیاده ماها مطمئنیم که برخلاف گفته رونالدو هیچ وقت رونالدو تو رئال فوتبالشو تموم نمیکنه و یک بهونه ای واسه رفتن به تیم دیگه بالاخره پیدا می کنه من بهش حق می دم چون این بازیکن تعصب کافی به این تیمو نداره و از بازی تو رئال در اخر خسته می شه شما جوون ترا وقتی چند نمونه ببینید باور می کنید که به رونالدو به عنوان یک رئالی دائمی نمی شه دل بست از نظر من اون از مسی بهتره و واسه رئال بهترین بازیکنه جهانه
ولی از طرف دیگه واستون بگم از بازیکنایی مثل رائول توتی دلپیرو مالدینی وقتی این بازیکنا واستون بازی می کنن حتی اگه اشتباه بزرگی هم تو بازی انجام بدن اونا رو ترجیح می دین چون واسطون زحمت کشیدن چه تو سالی که قهرمان شدین چه سالی که دهم شدین اونان که به تیم شخصیت می دن وقتی می گی میلان بی اختیار یاد مادینی می افتی وقتی رئال رائول می یاد تو ذهنتون پس خواشا به کسی که از هجده سالگی تو رئال بازی می کنه توهین نکنین.
به امید دهمین قهرمانی لیگ قهرمانان

مادریدیستا

آلمان 2-1 اتریش

2-0 : اوزیل / مدیافایر

همیشه باید به اینده فکر کنیم چه در زندگی شخصیمان و چه در فوتبال از گذشته ها فقط باید درس عبرت بگیریم همانا باید هدفی داشته باشیم و به سمت ان هدف یورش ببریم در حقیقت بجنگیم بکشیم قبل از ان که کشته شویم این قانون نانوشته ی زندگیست خلاصه در رئال کدورت ها را کنار بزازیم همه متحد بشیم فقط به جامها فکر کنیم این اولویت تیم باشد
البته مسائلی مثل اقای گلی بهترین بازیکون -بیشترین بازی و... باید در رده ی دوم جای بگیرد فرقی نمی کنه اوزیل بازی کنه یا مودریچ مهم نتیجه است بازیکنان باید این مسائل را درک کنند و به خوبی با ان کنار بیایند
گفتن از گذشته و اینکه چرا مثلا یک بازیکن بعد از گل خوشحالی نکرد چیزی را حل نمی کنه بجای این حرفها سعی در حل مشکلات کنیم قبل از اینکه این طور بروزپیدا کنند رئال همیشه بزرگ بوده و خواهد بود به امید کسب تمام جامها بااتحاد و همدلی همه به خصوص ما هواداران زندگی در حال جریان است و امید به سمت اینده که کلید تمام مشکلات است

اصلا دوست نداشتم این بحث حرف های کریستسانو رو کشش بدم و دوباره دعوا راه بندازم ولی حرف های "سپید قلم" که به کسایی که سنشون کمه انگ بی تعصب بودن زدن و گفتن که چیزی از فوتبال سرشون نمیشه منو مجبور کرد که جوابشونو بدم.
من خودم حدود17 سالمه (16 سال و 8ماه) ولی یادمه اولین پیرهن رئالی که خریدم تو سن 9 سالگی بود ولی از 11 سالگی به طور جدی تک تک بازیهای رئال رو دنبال میکنم.میخوام بگم که به سن و سال نیست دوست عزیز.شاید من کم سن خیلی بیشتر از شماهای مسن سرم بشه !!!
اما خیلی زود میرم سر اصل مطلب: بعد ار حرف های کریستیانو حرف ها و دعواهایی تو این سایت درباره ی این موضوع شد (که مطمئنم تو رسانه ها و مطبوعات جهان هم اینقدر این موضوع رو کش ندادن که تو سایت کش دادن !!) سه دسته از افراد تو این سایت پیدا شد:
دسته ی اول کسایی که صد در صد از کریس حمایت کردن.بیاین با هم روراست باشیم.شکی نیست که کریس حداکثر تلاششو برای رئال کرده و کسایی که انگ بی غیرتی به کریس میزنن واقعا براشون متاسفم چون خداییش هیچی برای رئال کم نذاشته و به نظر من با 100 % توان برای پیرهن مقدسمون جنگیده ولی اگه بخوایم منطقی به قضیه نگاه کنیم مشکل کریس یه مشکل درون تیمی بود پس بهتر بود که توی همون باشگاه حل بشه و رسانه ای نشه ولی به دلایلی که هنوز کاملا مشخص نیست کریس این بحث رو رسانه ای کرد که اصلا کار جالبی نبود و کسایی که از این کار کریس حمایت میکنن چشمشون رو به روی حقیقت بستن چون واقعا این حرف داشت برای رئال گرون تموم میشد تا حدی که بعضی از جاهلان از این حرف ها سوئ استفاده کردن و به خودشون اجازه دادن که شایعاتی بی پایه و اساس در مورد کریس مطرح کنن که جسارت زیادی به مدیریت رئال بود.
اما دسته ی دوم هم کسایی بودن که بی چون و چرا از کاپیتان حمایت میکردن.افرادی که در راس اونا "سپید قلم" بود و کسای دیگه ای مثل "فرشید" و ... رو هم شامل میشد .کسایی که تمام زحمات کریس رو نادیده میگیرن و خیلی راحت بهش توهین میکنن.شکی در بزرگی کاسیاس نیست.محبوب ترین بازیکن حالا حاضر در رئال هم برای من کسی جز ایکر نیست ولی این دلیل نمیشه که هر کاری کاسیاس کرد الزاما کار درستی باشه.اینکه ایکر به ژاوی زنگ میزنه کاملا حق طبیعیشه.بابا ناسلامتی 15-16 ساله با هم دوستن ولی بعضی وقتا ایکر انگار یادش میره که رئالیه و جوری هوای بارسایی ها رو داره که انگار یه کاتالانیه اصیله !!! که این اصلا برای من خوشاید نیست .
اما در مورد قضیه کریس هم قضیه واضحه.شما مثلا فرض کنین تو یه رقابت دو نفره با یه نفر دیگه این و اطرافیان حریفتون ازش حمایت صد در صد میکنن ولی اطرافیان شما انگار به روز ازتون حمایت میکنن و انگار قبولتون ندارن.شک نیکنین که از نظر روحی شرایط براتون خیلی سخت میشه .باور کنین کریسم تو یه همچین شرایطی احساس تنهایی میکنه. دسته ی سوم هم افرادی مثل من هستن که احساس میکنن هر دو طرف مقصر بودن !!
حرف من دقیقا حرف "علی رئال 7" هست . به نظر من هم کریس و هم کاسیاس حداکثر تلاششونو برای تیم کردن و توهین به هرکدومشون به معنای توهین به رئاله.به طور کلی میخواستم بگم که دلیلی نداره ما هر بازیکنی رو که دوست داریم همه ی کارهاش رو "الزاما " درست بدونیم .همه اشتابه میکنن و توی این قضیه هم کریس و هم ایکر مقصر بودن در اخر امیدوارم تمام ضعف های این مقاله رو – چه ویرایشی چه املایی و ... – ببخشین.اولین مقالم بود بالاخره و اینکه امیدوارم ماهایی که یکم سنمون کمتره اینجوری درمودمون حرف زده نشه و خیلی راحت بهمون توهین نشه.شاید ما یه چیزایی بهتر شما بتونیم تشخیص بدیم !! وجمله ی همیشگیم رو هم میگم که : *viva REAL MADRID for ever*
erfan-RMCF